از مهمترین و پر بحث ترین موضوعات زبان های برنامه نویسی مبحث شی گرایی می باشد. شاید شما هم تا بحال نام شی گرایی در برنامه نویسی را شنیده اید ولی نمیدانید چی می باشد. در این قسمت قصد داریم تا این موضوع را به طور کامل به همراه مثال در زبان پایتون آموزش دهیم.
تعریف شی گرایی در برنامه نویسی
مبحث شی گرایی در زبان های برنامه نویسی محتلفی وجود دارد. ولی نه همه ی زبان های برنامه نویسی. شما در اطراف خودتان موجودیت های بسیاری دارید که هر کدام برای خود یک نام دارند.
این موجودیت ها هر کدام ویژگی های متفاوتی دارند. در زبان های برنامه نویسی هم به این طور می باشد که شما می توانید یک موجودیت تعریف کنید و از روی اون موجودیت یک شی با ویژگی های متفاوتی بسازید.
برای مثال شما در برنامه خود یک موجودیت به نام دانش آموز یک کلاس تعریف می کنید. سپس از روی این دانش آموز برای خودتان شی های متفاوی ایجاد می کنید. به طور مثال محمد ۱۶ ساله با قد ۱۷۰. در اصل اگر بخواهیم به طور خلاصه بگوییم شی گرایی مثل یک نقشه برای یک ساختمان می باشد.
در قدم اول مهندس طراح یک نقشه برای آن ساختمان طراحی و تولید می کند.
سپس کارگران از روی اون نقشه ساختمان را با ویژگی های ذکر شده پیاده سازی میکنند. در برنامه نویسی هم دقیقا به این شکل پیاده سازی می شود. در محیط برنامه، برنامه نویس با استفاده از متد class برای خود یک موجودیت به نام دانش آموز تعریف می کند.
در ادامه با استفاده از دستورات مختلف از روی اون موجودیت برای خود شی های متفاوتی ایجاد می کند. برای مثال محمد ۱۶ ساله – علی ۱۵ ساله و …..
انواع زبان های برنامه نویسی شی گرا
زبان های برنامه نویسی بسیاری از قابلیت شی گرایی استفاده می کنند. برخی از این زبان ها عبارتند از :
- Python
- Ruby
- #C
- ++C
- Java
- PHP
- javascript
اصول شی گرایی سبب می شود تا برنامه شما خوانا تر ، راحت تر برای گسترش و استفاده مجدد برای کد ها می شود.
مثالی از شی گرایی در پایتون
حالا که شی گرایی در زبان برنامه نویسی را به طور کامل بررسی کردیم نوبت به آن می رسد که ، در زبان محبوب پایتون یک مثال ساده بزنیم.
با توجه به عکس بالا در مرحله :
۱- با دستور class و یک اسم دلخواه ما یک کلاس (همان موجودیت توضیح داده شده) را می سازیم.
۲- در قدم دوم ما باید یک Functions بسازیم و تابع __init__ رو فراخوانی کنیم و سپس در پرانتر مقدار هایی رو بدهیم.
مقدار Self یک پارامتر می باشد. در اصل اولین پارامتر در تابع می باشد که به شی فعلی اشاره می کند.
سپس ویژگی هایی که می خوایم داشته باشیم را در ادامه self می گزاریم.
۳- در ادامه اون ویژگی رو به شی مورد نظر ارتباط می دهیم.
۴- در این قسمت هم مثل گزینه قبلی همین کار را می کنیم .
۵- در اینجا یک شی جدید می سازیم و مقدار های لازم رو در پرانتز میدهیم و اون رو درون یک متغیر می گزاریم.
۶- در قسمت آخر هم اون شی رو به همراه ویژگی مورد دلخواه خود چاپ می کنیم.
یک دیدگاه بنویسید